Essay van de Dijkgraaf

“Klimaatverandering: hoe kunnen waterschappen de grootste ‘barrage’ in hun bestaan overwinnen?” De prachtig geïllustreerde bijzondere uitklapbare druk ging op de leesstapel. Deze is vaak aanzienlijk en voorziet altijd in meerdere maanden leesvoer…toch dacht ik deze zondagmiddag: ik ga nu eerst het essay van meneer Bonjer eens lezen. Ik had bij ontvangst toegezegd na het lezen mijn ‘mening’ te geven, dus voelde ik enige urgentie.

Wat blijkt, ik ben niet de enige die urgentie voelt, het essay geeft een verhandeling over hoe onze dijkgraaf de uitdagingen, veroorzaakt door klimaatverandering, ziet en welke uitdagingen het waterschap het hoofd moet bieden. Voor mij heel beeldend spreekt hij over: het waterschap kruipt het land op, ik denk ik plaatjes en zie een modderkruiper:

De grote modderkruiper leeft in wateren met een dikke modderlaag. Het is een rivierbegeleidende soort die waarschijnlijk bij hoge waterstanden poelen kan bereiken waar hij langere tijd kan overleven na het opdrogen van de poel - Wikipedia, 2024

Gelukkig, we kunnen ‘waarschijnlijk’ een ‘langere tijd’ overleven na het opdrogen van de poel. We kennen door klimaatverandering extremer weer; soms meer water (te veel?) en soms te weinig water, vooral zoet water. Dat overleven zal noodzakelijk zijn.

De dijkgraaf gebruikt de beeldspraak om een ‘metamorfose’ te schetsen. Ook ik zie verandering om mij heen. In mijn privé gaan gesprekken vaker over het klimaat, de gevolgen van de veranderingen in ons klimaat en hoe men hierop reageert. Op mijn werk als milieukundige gaan de gesprekken voornamelijk over voorbereiden op extreem weer… en ook op het waterschap en in het bestuur spreken we hier steeds vaker over.

Voor mij als inwoner van de Hoeksche Waard, onderdeel van de Hollandse Delta, is het bemoedigend dat onze dijkgraaf mijn gevoel voor urgentie deelt en een visie heeft. Een visie die spreekt over de noodzakelijkheid van het verbinden van ruimtelijke plannen en de noodzaak tot de voorbereiding op extreme(re) weersomstandigheden (water- en bodem sturend principe). Ook de samenwerking met andere waterschappen komt aan bod: wij als waterschap kunnen niet als een eiland opereren. Hij sluit af met de relatie tussen de waterwereld en ‘onze inwoners’.

Ik ben zo vrij om ook alles dat groeit en bloeit en onze niet menselijke bewoners te scharen onder de genoemde ‘inwoners’ en voel mij gesterkt. Visie hebben we ook nodig om dat wat op ons pad komt het hoofd te bieden.

Het essay gaat in de kast en ik moet nu naar buiten: genieten van mijn omgeving. De herfst op mij laten inwerken. Wind en water, vooral dat water.

Konnie Wilkens

Fractievoorzitter Water Natuurlijk Hollandse Delta