Wat een welkom aan boord. Het begon met eten en kennismaken in het gebouw van het Waterschap
Rijnland in Leiden, in de grote vergaderzaal. Daarna werden we getrakteerd op een aantal lezingen
waarbij ik direct al op het verkeerde been werd gezet. Het Waterschap is niet de oudste
democratische organisatie in Nederland. En echt democratisch werd het pas in de 20e eeuw. Voor die
tijd zaten er edelen en herenboeren in, mensen met veel geld. Overigens noemen de Amerikanen dat
wel een vorm van democratie. Maar dat terzijde.
Het meest verwonderd was ik echter over de bewering van Hans Vollaard over de geschiedenis en de
toekomst van de waterschappen. Daar werd gezegd dat de Verenigde Vergadering, waar ik nu in zit,
zijn macht veel te weinig gebruikt. Dat is een leuke binnenkomer. Je wordt direct geconfronteerd met
de mededeling dat het instituut waarin je benoemd wordt niet naar behoren functioneert, lekker.
Dit hele festijn was georganiseerd of in ieder geval, het had de toestemming van de dijkgraaf. Dan
maar een afspraak gemaakt met hem, Rogier van der Sande, gemaakt. Dat klopt zegt hij dan, en dan
durf ik als nieuweling natuurlijk geen advies te vragen hoe ik dat dan moet gaan aanpakken. Ik ben al
verbouwereerd dat er iemand is die zijn eigen tegenmacht organiseert. Want dat is juist in de huidige
maatschappelijke constellatie alleen maar toe te juichen.
Waar moeten we beginnen. Hoe werkt het bij een mammoettanker, hoe en waar kun je bijsturen als
er al zo veel vastligt en als traagheid van massa gaat meespelen.
Moeten we bij de kapitein zijn? Wel handig dat je hem dichtbij houdt, tenslotte staat/zorgt hij voor
een bemanning die samenwerkt zodat de reis zonder problemen verloopt. Of anders de
opdrachtgever, de rederij, ja dat zou kunnen, maar die geeft ons meestal niet meer dan de
eindbestemming. We mogen zelf niet zo veel bedenken als vervoerder, we krijgen veel dingen
gewoon opgelegd. Waar we naar toe moeten, wordt voor ons bedacht. De landelijke en Europese
wetgeving bestaat gewoon. Het blijkt dan dat we voornamelijk opdrachtnemer zijn die wat in de
marge kan en mag sturen.
Zie maar dat je er komt, hoe dat maakt niet uit. Typisch de overheid, werkend op afstand. We hoeven
niet zo na te denken over “wat” we gaan doen maar we mogen wel inbrengen “hoe” we het gaan
doen.
Maar gelukkig, we zijn de baas over ons eigen budget. We kunnen zo de waterschapsbelasting
verhogen. Maar dan hebben we een ander probleem. Het voor de ingelanden, dat zijn jullie, wel zo
fijn dat we als waterschap zo efficiënt mogelijk zorgen voor “droge voeten en schoon water”. Maar als
we vinden dat we meer geld nodig hebben om deze taken adequaat uit te moeten voeren dan
kunnen we, binnen redelijke normen, gewoon voor meer geld zorgen.
Als het om de inhoud gaat zit de beïnvloedbare marge voornamelijk in het “hoe” we dingen doen en
in het tempo van realiseren.
Komende weken heeft WaterNatuurlijk een strategiedag gepland waarin we gaan kijken hoe we met
onze speedbootjes de mammoettanker kunnen verslepen en haar net even in een andere richting
kunnen duwen. Beste Dijkgraaf, we pakken de handschoen op.
En ik? Ik blijf me verbazen.
Reacties? Mail me op mailto:k.buskermolen@vv.rijnland.net